Het verhaal van Yunus, vrede zij met hem: In de buik van de walvis Een les in berouw, berouw en geloof in God
In de annalen van de profeten is het verhaal van Yunus (vrede zij methem), bekend als“Dhul Nun” (de eigenaar van de walvis), een van de meest impactvolle en leerzame verhalen. Het is een verhaal dat het feit belichaamt dat profeten mensen zijn die fouten maken, dat Gods barmhartigheid zich tot alles uitstrekt en dat de deur van berouw en berouw altijd openstaat voor iedereen die zich oprecht tot Hem wendt. Van grote nood in de diepten van de zee tot ongelooflijke opluchting, het verhaal van Yunus is een constante herinnering aan het belang van het toegeven van je fouten, volharding in smeekbeden en de zekerheid dat er geen toevlucht of ontsnapping van God is behalve door Hem.
De roep van Jona: Het volk van Nineve en het vertrek in woede
God stuurde Yunus (vrede zij met hem) naar zijn volk in de stad Nineve, Irak, om hen op te roepen God alleen te aanbidden en het veelgodendom te verlaten. Yunus riep hen lange tijd op, maar zijn volk geloofde hem niet, was hem ongehoorzaam en volhardde in hun polytheïsme. Yunus wanhoopte aan hun geloof, werd boos op hen en dacht dat zijn volk nooit zou geloven en dat zijn missie met hen was afgelopen.
In een moment van nood en woede verliet Yunus, vrede zij met hem, zijn volk zonder te wachten op Gods uitdrukkelijke bevel om te vertrekken, of op Gods mededeling dat niemand van hen zou geloven. Hij maakte de fout te denken dat de zaak was opgelost en dat de kwelling op hen zou neerdalen.
Bewijs: De Heilige Koran noemt dit ongeoorloofde vertrek in zijn woorden:
وَذَا النُّونِ إِذ ذَّهَبَ مُغَاضِبًا فَظَنَّ أَن لَّن نَّقْدِرَ عَلَيْهِ
(Soera al-Anbiya: 87).
Dat wil zeggen, hij dacht dat we hem niet zouden lastigvallen of straffen voor wat hij deed.
In het schip: Loten trekken en de walvis ontmoeten
Nadat hij zijn volk had verlaten, ging Yunus (vrede zij met hem) aan boord van een schip op zee. Toen het schip op open zee voer, stak er een zware storm op die het schip bijna deed zinken. De passagiers van het schip zeiden: “Er is een slaaf onder ons die is weggelopen van zijn Heer, en we moeten hem in zee gooien om het schip te redden.” Ze besloten lootjes te trekken om te bepalen wie deze persoon was.
Het lot werd getrokken en het viel op Yunus, vrede zij met hem. Ze herhaalden het nog een keer, en het viel op hem. Ze herhaalden het voor de derde keer, en het viel ook op hem. Yunus realiseerde zich dat dit Gods lot was en dat wat hem overkwam te wijten was aan zijn daden. Ondanks zijn status als profeet wees hij Gods lot niet af, maar wierp hij zich in zee.
Bewijs: De Koran vermeldt deze gebeurtenis in Soera al-Safat:
فَسَاهَمَ فَكَانَ مِنَ الْمُدْحَضِينَ (141) فَالْتَقَمَهُ الْحُوتُ وَهُوَ مُلِيمٌ (142)
(Surat al-Safat: 141-142).
“Zij die verslagen zijn” betekent: zij die verslagen zijn in de loterij, en “beschuldigd” betekent: de dader van wat beschuldigd wordt.
De grote walvis verzwolg hem op Gods bevel en verzwolg hem.
In de buik van de walvis: Drie duisternissen en een groot gebed
Yunus (vrede zij met hem) bevond zich in opeengestapelde duisternis: De duisternis van de buik van de walvis, de duisternis van de diepe zee en de duisternis van de nacht. In deze extreme nood, absolute eenzaamheid, en onmogelijke situatie om te overleven, besefte Yunus ten volle dat hij gezondigd had tegen zijn Heer, en dat hij geen andere toevlucht had dan tot Hem.
In deze duisternis smeekte Yunus tot zijn Heer en riep Hem aan in een groot gebed, een van de grootste gebeden voor nood en smart, een gebed gevuld met puur monotheïsme, schuldbelijdenis en lof aan God.
Bewijs: De Almachtige zei in Soerat al-Anbiya:
وَذَا النُّونِ إِذ ذَّهَبَ مُغَاضِبًا فَظَنَّ أَن لَّن نَّقْدِرَ عَلَيْهِ فَنَادَىٰ فِي الظُّلُمَاتِ أَن لَّا إِلَٰهَ إِلَّا أَنتَ سُبْحَانَكَ إِنِّي كُنتُ مِنَ الظَّالِمِينَ
(Soera al-Anbiya: 87).
Dit gebed was een oprecht berouw, een oprecht berouw, een erkenning van Gods eenheid, een schuldbelijdenis en een reiniging van God van alle onvolmaaktheid. Jona bleef God loven in de buik van de walvis.
Bewijs: De Almachtige zei in Soerat al-Safat:
فَلَوْلَا أَنَّهُ كَانَ مِنَ الْمُسَبِّحِينَ (143) لَلَبِثَ فِي بَطْنِهِ إِلَىٰ يَوْمِ يُبْعَثُونَ (144)
(Surat al-Safat: 143-144).
Dit vers laat zien dat Jona’s voortdurende lofprijzing en smeekbede de reden was dat hij gered werd van zijn ondergang in de buik van de walvis.
Overleven en terugkeren naar zijn volk: Genade en vergeving
De Almachtige God verhoorde het gebed van Yunus, vrede zij met hem, en beval de walvis om hem aan land te werpen. Yunus werd op de kust geworpen, hij was zwak en ziekelijk, maar hij overleefde door een goddelijk wonder.
Bewijs: De Almachtige zei in Soerat al-Safat:
فَنَبَذْنَاهُ بِالْعَرَاءِ وَهُوَ سَقِيمٌ (145) وَأَنبَتْنَا عَلَيْهِ شَجَرَةً مِّن يَقْطِينٍ (146)
(Surat al-Safat: 145-146).
Dankzij Gods barmhartigheid plantte Hij een pompoenboom die hem schaduw bood tegen de zon en hem voedde met de vruchten. Nadat hij hersteld was, bracht God hem terug naar zijn volk.
Hier is nog een wonder. Terwijl Jona in de buik van de walvis zat, daalde er een kwelling neer op zijn volk, en zij zagen de tekenen ervan en realiseerden zich dat ze tegen hun profeet hadden gelogen. Ze toonden allemaal berouw aan God en trokken de woestijn in, biddend, huilend en vragend om vergeving. Toen God de oprechtheid van hun berouw zag, hief Hij de kwelling van hen op.
Bewijs: De Almachtige zei in Surah Yunus:
فَلَوْلَا كَانَتْ قَرْيَةٌ آمَنَتْ فَنَفَعَهَا إِيمَانُهَا إِلَّا قَوْمَ يُونُسَ لَمَّا آمَنُوا كَشَفْنَا عَنْهُم عَذَابَ الْخِزْيِ فِي الْحَيَاةِ الدُّنْيَا وَمَتَّعْنَاهُمْ إِلَىٰ حِينٍ
(Soera Yunus: 98).
Yunus keerde naar hen terug en merkte dat zijn volk had geloofd. Hij verheugde zich in hun geloof en bleef hen oproepen en begeleiden.
Epiloog: Grote lessen in berouw en zekerheid
Het verhaal van Yunus (vrede zij met hem ) is een van de grootste verhalen die moslims onvergetelijke lessen leert:
- Het belang van berouw en berouw: Hoe groot de zonde of fout ook is, de deur naar berouw staat altijd open en God accepteert berouw van Zijn dienaren. Het gebed van Yunus, “Er is geen god dan U, U zij verheerlijkt, ik was een van de onrechtvaardigen” is de sleutel tot verlichting voor elke noodlijdende persoon.
- De zekerheid van Gods vermogen en barmhartigheid: Zelfs in de donkerste duisternis en wanhoop verschijnt vreugde uit het niets, want God is tot alle dingen in staat en zijn barmhartigheid is groot.
- Wanhoop niet aan Gods barmhartigheid: Zelfs als iemand denkt dat er geen uitweg is, zijn Gods barmhartigheid en hulp dichter bij hem dan hij beseft.
- De gevolgen van overhaasten en niet volledig autoriseren: Het verhaal leert ons dat profeten mensen zijn die fouten maken en dat het overhaast oordelen of het nemen van beslissingen zonder een expliciet goddelijk bevel tot gevolgen kan leiden.
- De waarde van lofprijzing en gedenken: Tasbeeh was de reden voor Yunus’ overleving, en het is het bewijs dat constante herinnering en smeekbede ons kan redden van gevaar.
- Gods barmhartigheid is enorm: God neemt de straf van naties weg als ze oprecht berouw tonen, en dit opent de deur van hoop voor alle zondaars.
Het verhaal van Yunus (vrede zij met hem) is een levend getuigenis dat de weg terug naar God altijd gemakkelijk is, dat oprecht berouw, oprechte smeekbede en vast geloof de sleutels zijn tot bevrijding uit elke nood, en dat God te genadig is om Zijn dienaren in de steek te laten als zij zich tot Hem wenden.
Wat is de belangrijkste les die het verhaal van Jona je heeft nagelaten nadat je het zo gedetailleerd hebt gelezen?
